آل عمران

تعداد آیات: 200

مکی یا مدنی: مدنی

نام های دیگر سوره:استغفار، طیبه

روی ابی کعب عن رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم قال: من قرأ سورة آل عمران أعطی بکل آیة منها أماناً من حر جسر جهنم.

«هر کس سوره آل عمران را قرائت کند به ازای هر آیه از آن ، امانی بر روی پل جهنم به او داده خواهد شد»

قال رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم: من قرأ سورة آل عمران یوم الجمعة صلی الله علیه و ملائکته حتی تجب الشمس.

«هر کس سوره آل عمران را در روز جمعه قرائت نماید خداوند و فرشتگان تا غروب آفتاب بر او درود می فرستند»

عن ابی عبدالله علیه السلام قال: من قرأ سورة البقرة و آل عمران جاءتا یوم القیامة تظلانه علی رأسه مثل الغمامتین أو مثل العباء تین.

امام صادق علیه السلام فرمودند: «هر کس سوره های بقره و آل عمران را قرائت نماید، در روز قیامت در حالی می آید که این دو سوره مانند دو تکه ابر بر سر او سایه افکنده اند.»

روی عن النبی صلی الله علیه وآله وسلم انه قال: من قرأ هذه السورة أعطاه الله بکل حرف أماناً من حر جهنم...

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: هر فردی که سوره آل عمران را قرائت مند خداوند به تعداد هر حرف این سوره امانی از گرمای آتش جهنم به او عنایت می کند.

روزي حضرت موسي (علیه السلام) در ضمن مناجات به خداوند عرضه داشت: «مي‌خواهم هم‌نشينم را در بهشت ببينم». جبرئيل بر او نازل شد و گفت: «اي موسي، قصابي که در فلان محل ساکن است، هم‌نشين توست». حضرت موسي(علیه السلام) نزد قصاب رفت و اعمال او را زير نظر گرفت. شب که شد قصاب جوان مقداري گوشت برداشت و به سوي منزل روان گرديد. موسي(علیه السلام) از پي او روان شد. چون به در منزل رسيدند، موسي جلو رفت و پرسيد: «اي جوان مهمان نمي‌خواهي؟» گفت: بفرماييد! حضرت موسي وقتي به درون خانه رفت، ديد جوان با آن گوشت تازه غذايي تهيه کرد، آن گاه زنبيلي را که به سقف آويخته بود، پايين آورد و پيرزني کهنسال را از درون آن بيرون آورد. ابتدا او را شست و شو داد و آن‌گاه با دست خويش غذا را به او خورانيد. هنگامي که خواست زنبيل را به جاي آن بياويزد، زبان پيرزن به کلماتي نامفهوم حرکت کرد. سپس جوان قصاب براي حضرت موسي غذا آورد و با هم غذا را خوردند.
چون موسي(علیه السلام) از ماجراي جوان پرسيد، پاسخ داد: «اين پيرزن مادر من است. چون درآمدم بالا نيست و نمي توانم براي او کنيزي استخدام نمايم، خدمتش را مي‌نمايم». موسي(علیه السلام) پرسيد: «آن کلماتي که مادرت بر زبان جاري کرد، چه بود؟» گفت: «هرگاه او را شست و شو مي‌دهم و غذا به او مي‌خورانم، دعايم مي‌کند و مي‌گويد: " خدا تو را ببخشايد و تو را در بهشت هم‌درجه و هم‌نشين حضرت موسي(علیه السلام) گرداند! " حضرت موسي(علیه السلام) فرمود:
اي جوان، من موسي هستم. اينک به تو بشارت مي‌دهم که خداوند دعاي مادرت را دربارة تو مستجاب گردانيده است. جبرئيل به من خبر داد که تو در بهشت هم‌نشين و هم‌درجة من خواهي بود.[1]
اينک اي خواهر و برادرم! با دقت در اين داستان نيک بنگر که از راه خدمت‌گزاري عاشقانه به مادرت چگونه مي‌تواني از سريع ترين و ميانبرترين راه‌ها در سيرو سلوک به سوي حضرت حق ره بپيمايي و به خيمه‌گاه امام زمانت نزديک و نزديک‌تر شوي!
عزيز دلم، اينک با همتي مهدوي به عرصة خدمت‌گزاري عاشقانة مادرت وارد شو و آن گاه که مادرت در نهايت رضايت از تو خواست تا دعايت کند، از او بخواه که مادر از خدا برايم طلب کن که مرا هم‌نشين و هم درجه امام زمان در دنیا و آخرت قرار دهد.

پی نوشت :
[1].پند تاريخ، ج1، ص68؛ نيلي‌پور، مهدي، بهشت اخلاق، ج2، ص544.

  دوستانم! راه حق را بپيمائيد و از دنياى مادى، دل بر كنيد.... بر مشكلات، صبر و پايدارى داشته باشيد كه خداوند، صابران را دوست دارد.

يوسف محصل 

1- امام صادق (ع) بهشتیان چهار نشانه دارند

*چهره گشاده

*زبان نرم

*دل مهربان

*دست باز

2- امام صادق (ع) پیش از ظهور امام قائم (ع) پنج مطلب حتمی است

*خروج مردی یمنی

*یکی از آل ابوسفیان

*ندای آسمانی

*فرو رفتن قسمتی از زمین از سرزمین (بیداء) که بین مکه و مدینه است

*کشته شدن مردی پاک

آرزو که عیب نیست

بهترین آرزو چیست؟

مال کیست ؟

مال حضرت صاحب

هست از نظر ها غایب

این بهترین آرزوست

بهار با اوست

بی او بهار مزه ندارد

لب خنده ندارد

بی او نمی خواهم بهار را

عوض کردن حال را

منبع : از کتاب (از خدا تا خدا ، نویسنده مقصود شکاری (خوشنام ) ص 132 ، چاپ اول 1393

قال رَسُولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله: «اِنّى تَرَكْتُ فيكُمْ اَمْرَيْنِ لَنْ تَضِّلُّوا ما اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما: كِتابَ اللّه وَ اَهْلَ بَيْتى».

بـرتـرى قـرآن

2 قالَ رَسُولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله: «فَضْلُ القُرآنِ عَلى سائِرِ الْكَلامِ كَفَضْلِ اللّه ِ عَلى خَلْقِهِ».

رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: بـرترى قـرآن بر سـاير سخـنها هـمانند برترى خدا بر مخـلوقات اوسـت.

احتـرام قـرآن

3 قالَ رسُولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله: «اَلْقُـرآنُ اَفْضَلُ شَى ءٍ دُونَ اللّه ِ، فَمَنْ وَقَرَّ القُرآنَ فَقَدْ وَقَرَّ اللّه َ وَ مَنْ لَمْ يُوَقِّرِ القُرآنَ فَقَدْ اِسْتَخَفَّ بِحُرْمَةِ اللّه ِ، حُرْمَةُ الْقُرآنِ عَلَى اللّه ِ كَحُـرْمَةِ الوالِدِ عَلى وَلَدِهِ».

رسـول اكرم صلي الله عليه و آلهفرمود: قـرآن جز خـدا بهترين و برترين چيـزهاست، كسى كه احـترام قـرآن را نـگهدارد به خدا احـترام كرده است، و كسـى كه حـرمت قـرآن را نـگه ندارد نسبت به خدا بى حرمتى كرده اسـت، احـترام به قـرآن در پيشـگاه الهى هـمانند احتـرام پـدر بر فـرزند اسـت.

رمـز جاودانگى قــرآن

4 عَنِ الرِّضا عَنْ اَبيه عليهماالسلاماِنَّ : «رَجُلاً سَأَلَ اَبا عَبدِاللّه ِ عليه السلام مـا بـالُ القُـرآنِ لا يَزْدادُ عِنْـدَ النَشْـرِ وَالـدِراسةِ اِلاّ غَضـاضَةً؟ فَقـالَ: لاَنَّ اللّه َ تبارَكَ وَ تَعـالى لَمْ يَجْعَـلْهُ لِزَمـانٍ دوُنَ زمانٍ وَ لا لِناسٍ دُونَ نـاسٍ، فَـهُوَ فى كُلِّ زَمـانٍ جَديدٌ، وَ عِنْدَ كُلِّ قَـوْمٍ غَضٌّ اِلى يَـومِ القيـامَةَ».

امام هشتم عليه السلام از امام كاظم عليه السلام نقل مى كند كه فرمود: مردى از امـام صادق عليه السلامپـرسيد چگونه است كه قـرآن هـر چه خـوانده و منتشـر مى شـود جز بر تازگى و طـراوتش افـزوده نمى شـود؟ امام صـادق عليه السلام فرمود: زيرا خـداوند آنرا براى زمان و مردم خـاصى قرار نـداده اسـت، بنـابراين در هر عصـرى نو، پيـش هر ملتى تا روز قيـامت تازه و شـاداب اسـت.

رهـبرى قـرآن

5 قالَ رَسُولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله: «عَلَيكُمْ بِـالْقُرآنِ فَاتَّخِذُوهُ اِمـامـاً وَ قائِداً، فَاِنَّهُ كَلامُ رَبِّ العالَمينَ الَّذى هُوَ مِنْهُ وَ اِلَيْهِ يَعُودُ، فَآمِنوُا بَمُتَشابِهِهِ وَ اعْتَبِروُا بِاَمْثالِهِ».

پيامبر گرامى اسلام صلي الله عليه و آله فرمود: بر شما باد قرآن، پس آنرا رهبر و پيشواى خود قرار دهيد، زيرا آن، سخن پروردگار جهانيان است. از طرف اوست و بسوى او برمى گردد، بنابراين به متشابهات آنها هم ايمان آوريد و از ضرب المثلهاى آن پند گيريد.

محتواى قـرآن

6 قالَ عَلىُّ عليه السلام: «فىِ القُرآنِ نَبَأُ ما قَبْلَكُمْ، وَ خَبَرُ ما بَعْدَكُمْ، وَ حُكْمُ ما بَيْنَكُمْ».

«رسول خدا (ص) از دختران پرده نشین با حیاتر بود ، و اگر چیزی را دوست نمی داشت ،از صورت مبارکش می شد فهمید».(مکارم الاخلاق :ص49)

 
همانا رسول خدا (ص) بر روی زمین می نشست و غذا می خورد و همانند بندگان می نشست و با دست خود کفش خود را وصله می زد و جامه ی خود را با دست می دوخت ، و بر دراز گوش برهنه سوار می شد و دیگری را نیز پشت سرش سوار می کرد.(نهج البلاغه :ص301.)

امام حسین (ع) فرمودند :« در مورد سکوت رسول خدا(ص) سوال نمودم» پدرم –امیرالمومنین (ع)- فرمودند :« در سکوت یکی از چهار حالت را داشت 1. بردبار، 2.حذر، 3.تقدیر، 4. تفکر، اما تقدیر و اندازه نگه داری اش در این بود که توجه و نگاه های خود را به همه ی مجلسیان یکسان تقسیم می کرد ، و همچنین در گوش دادن به سخنان ایشان ، و اما تفکر او درباره ی جهان فانی و عالم باقی بود ، و حلم و بردباری بر او جمع آمده بود ، که نه چیزی او را خشمگین می نمود ، و نه او را از جای در می برد . حذر(و پرهیز) او در چهار چیز برای او جمع شده بود : دنبال کردن کارهای نیک ، تا دیگران به او اقتدا کنند ، و ترک زشتی ها تا دیگران آنها را ترک نمایند ، کوشش در کارهایی که موجب اصلاح امت بود ، و اقدام بر آنچه که خیر دنیا و آخرت آنان را فراهم می آورد. (مکارم الاخلاق :ص45)